Pashto Poetry

په خه خوي له بد خواهانو بې پروا یم په نرمی لکه اوبه د اور سزا یم و هر چا ته پخپل شکل څرگنديږم آئینه غوندي بې رویه بې ریا یم قناعت مي تر خرقې لاندي اطلس دي…

څوک دي را کاندي قسم په کرد گار که درم لرم په کور کښي یا دینار زه درم او دینار نه لرم په کور کښي ولې نور عالم مي بولي دنیا دار هم په دا چه نه له ځایه چيرته…

د ريا له زاهدۍ ځما توبه ده چه ئې كاندي څوك په رسم او په عادات په ورځ پيدا و نصيحت وايي و بل ته په شپه ناست وي د مغان په خرابات دين ئې دام وي د دنيا په لار…

چې پکښې ګل د جانان زلفې سر ترسره نه شي داسې سپرلي دې په ما هېڅکله د بره نه شي څوک د ښائست مېرمن ترې شونډو له سرخي ورکوي زما زړګې دې خالي چېرې د پرهره نه ش…

تنهاي دې له  ما  څنګ څومره  اوګده  شوه سحر تیر شو ماښام تیر شو توره شپه شوه انتقام  به  د  خپل  ځانه  درنه  اخلم مراوره   درنه  ولې    محبوبه   شوه ویښه خ…