بيا سينه کښې ستا يادونه پۀ چپو دي
بيا دَ سترګو سېلابونه پۀ ختو دي

هر انداز ئې دلفريب دے خو زړګيه!
دا معصوم معصوم کتل ئې دَ کتو دي

بوراګانو دَ سپرلو لمنې نيسۍ
دَ ګلونو قافلې ګنې پۀ تلو دي

دَ رڼا لارې به کومې پورې څارو
دَ داغونو سلسلې تلې تر څو دي

هر يو زخم مو سينه کښې فريادي دے
ومو نۀ وې خو قيصې دَ اورېدو دي

دَ ديدن غرونه سوري نۀ شو شيرينې
خپل سرونه مو وهلي پۀ تېشو دي

دَ وفا زمکې خړوب نه شوي اعظمه!
ډېرې وينې مو ورکړې دَ زړګو دي